به راستی
آیا آنچه در شریان های تو جریان دارد
خون است
یا عسل ؟. . . . . . آن گاه که با شهوت نوشتن برای تو
مشتعل می شوم
مرکب در میان دوات می جوشد
چون دیگی بر اجاق
و قلم در دستم
به مشعلی بدل می گردد
سپیده دم مرا آواز می دهد :
نزدیک می آیم
و چهره ام را می بینم
در آب زلال دریاچه
و خوب خیره می شوم
آن گاه
چهره ی تو را می بینم

همیشه تو مرا یاد آسمان
آسمان مرا یاد بادبادک
بادبادک مرا یاد روزی می اندازد
که رفتی و دیگر برنگشتی

می شنوی
همه ی این عروسک ها برای بازی من دست می زنند
می بینی چقدر زیبا تکان می خورد
صحنه از لبخند عرو سک ها
و دل من از تکان پرده ای که هرگز کنار نمی رود
پشت پرده
فقط بغضم را می شکنم و تو
پشت کودکی هایم ترک خورده ای!

هوای کوچه
چه خاکستری است
زنگ خانه
کدر و
همیشه خاموش
است
می خواهم
دوباره به تو
رو بیاورم
می دانم
مشکل است
در خانه
نه نان دارم
نه دلیلی
برای زنده ماندن دارم
بر روی کاغذ های کاهی
از عشق
از تو
حرف زدن
کاری عبث است
پرده های اتاقم
روز به روز
سیاه تر می شود
چه کسی
می خواهد
در سکوت
ساز بنوازد
هیچ کس نمی داند
می خواهم
دوباره به تو
رو بیاورم

آن را در خاک دفن کردم
و دیدم که
باغم گل کرده است
کسی نمی تواند عشق را بکشد
اگر در خاک دفنش کنی
دوباره می روید
اگر پرتابش کنی به آسمان
بال هایی از برگ در می آورد
و در آب می افتد
با جوی ها می درخشد
و غوطه ور در آب
برق می زندخواستم آن را در دلم دفن کنم
ولی دلم خانه ی عشق بود
درهای خود را باز کرد
و آن را احاطه کرد با آواز از دیواری تا دیواری
دلم بر نوک انگشتانم می رقصید
عشقم را در سرم دفن کردم
و مردم پرسیدند
چرا سرم گل داده است
چرا چشم هایم مثل ستاره ها می درخشند
و چرا لبهایم از صبح روشن ترند
می خواستم این عشق را تکه تکه کنم
ولی نرم و سیال بود ، دور دستم پیچید
و دست هایم در عشق به دام افتادند
حالا مردم می پرسند که من زندانی کیستم

خسته ام
و آن درد کهنه
روح ام را آزرده است
چونان رودخانه ای که ناگاه طغیان می کند
و آب بند را می شکند
و هر آن چه در راه است را ویران می کند
هم چون کشتی شکسته ام
که جز بادبانی سفید هیچ از آن برجای نمانده است
از قلب شکسته ام نوایی جز درد و اندوه به گوش نمی رسد